میوه خوری چوبی منحنی

میوه خوری چوبی منحنی: رقصِ چوب با آهنگِ ابزار
گویی صنعتگر، تکه‌ای از باد را در دلِ چوبِ سخت به دام انداخته
و با تیغه‌ی ظریف، منحنیِ زندگی را بر پیکرِ گردو کَنده‌کاری کرده است.
این میخوری، تنها ظرفِ میخ‌ها نیست؛
پناهگاهِ رازهایِ نجاری است:
میخِ گم‌شده‌ی کمدِ قدیمی،
پونزِ یادداشتِ عاشقانه،
یا آن میخِ طلایی که قابِ عکسِ مادر را نجات داد…

—

وصفِ هنری:
– انحنایِ کاربردی: خمِ نرمِ چوب، دست را به آغوش می‌کشد
تا میخِ ریز را بی‌زحمت از ژرفایِ آن برگیری؛
گویی چوب، خود می‌داند که گاهی انگشتانِ نجار خسته‌اند.
– پوستِ زمختِ اصیل: سطحِ نتراشیده‌ی بخشی از دیواره‌ها،
داستانِ درختِ بریده‌شده را زمزمه می‌کند.
– کفِ سنگین: ضخامتِ چوب، طنینِ چکش‌خوردن‌هایِ قدیم را در خود نگاه داشته.
– دهانه‌ی گشاده: لب‌هایِ نامرتب و آزاد،
یادآورِ صندوق‌چه‌هایِ روستایی که همه‌چیز را بی‌تشریفات می‌پذیرفتند.

—

چرا این انحنا، نجار را می‌فهمد؟
– خمِ مهربان: منحنیِ لبه، از زخمی‌شدنِ دست هنگام برداشتنِ میخ‌های تیز جلوگیری می‌کند.
– سازگاری با کارگاه: فرمِ سیال، میانِ ابزارِ زمختِ کارگاه،
چون چشمه‌ای از نرمی می‌درخشد.
– رازداریِ چوب: میخ‌هایِ قرض‌گرفته‌شده از همسایه،
در ژرفایِ انحنایش پنهان می‌مانند!
– یادگارِ زنده: هر خراشِ چکش بر بدنه،
روایتگرِ پروژه‌ای است که به پایان رسید.

—

جایگاهِ آن در قلمروِ نجاری:
– بر سکّویِ زیرِ میزِ کار، همنشینِ پِرگار و سوزن‌علامت‌زن.
– آویزان از دیوارِ آجُرِ کارگاه، در کنارِ اره‌هایِ قدیمی.
– هدیه به استادکاری که “حرمتِ ابزار” را می‌شناسد:
_”میخوری‌ات همیشه پر باد
از میخِ امید، پیچِ اراده، و پونزِ خاطره!”_

—

پایان با طنزی گرم:
«میخوریِ منحنی،
تنها وسیله‌ای است که وقتی میخ‌ها قایم‌باشک بازی می‌کنند،
با خمِ بازیگوشانه‌اش به تو چشمک می‌زند
و فاش می‌کند که:
_”آن میخِ گم‌شده، تهِ انحنایِ راستِ من خوابیده!”_»