قندان چوبی

رنگبندی: تیره و روشن

قندانِ یک‌تکه، زاده‌ی دست‌های هنرمند
این قندان، بر خلاف ظروف بی‌روحِ کارخانه‌ای، جان دارد:
– پیکری تراش‌خورده از تنه‌ی گردوی کهن،
– رگه‌هایش نقشِ نقشِ بادها و باران‌هایی را روایت می‌کند
که بر پوست درخت نقش بسته‌اند.
– دهانه‌اش گشاده و مهمان‌نواز،
انگار شکوفه‌ای چوبی است که آغوشش را برای شکلات‌ها گشوده.
– پایه‌اش استوار و نرم،
همچون دستانی که نخستین بار آن را برگرفته‌اند.

—

چرا این قندان، تنها یک ظرف نیست؟
– نقشِ هر رگه، امضای طبیعت است: هیچ دو قندانی هم‌سان نیستند.
– گرمای چوب: شکلات‌ها را در آغوشی نرم و خنک نگاه می‌دارد،
برخلاف سفالِ سرد یا فلزِ بی‌حال.
– بوی خوشِ کهنگی: عطرِ خاکیِ چوبِ گردو،
طعمِ شیرینی‌ها را کامل می‌کند.
– یادگار ماندگار: با گذر سال‌ها،
رنگِ چوب عمیق‌تر می‌شود
و خاطراتِ میهمانی‌های کنارش، در رگه‌هایش جاودانه می‌گردد.

—

در کجای خانه جان می‌دهد؟
– روی میزِ پذیرایی، در کنار فنجان‌های سفالی
مهمان را به لمسِ طبیعت دعوت می‌کند.
– کنار پنجره‌ی آفتاب‌گیر،
که نور، رگه‌های طلاییِ چوب را بوسه زند.
– در دستانِ مادربزرگ،
وقتی برای نوه‌اش نقلِ عید می‌چیند.

—

«قندانِ چوبی
گِردِ ته‌تنگیِ روزهای سرد می‌چرخد،
و آینه‌ست
برای شیرینیِ لحظه‌هایی
که با تو قسمت می‌کنم.»