کاسه آجیل‌خوری چوب گردو

وصفِ حماسی:
– پیکرِ یک‌پارچه: تراشیده از دلِ تنه‌ی گُردویِ یک‌دست، با قُطرِ شکوهمند که آجیل‌ها را در آستینِ سخاوتِ خود می‌ریزد.
– لبه‌یِ کُهن‌وار: دهانه‌ای فراخ و بی‌حاشیه، چون چشمه‌ای که تشنگان را بی‌پرسش می‌پذیرد.
– کفِ ستبر: ضخامتِ چوب، طنینِ قدم‌هایِ صنعتگر را بر کفِ آن زنده نگاه می‌دارد.
– نگین‌هایِ زمان: حلقه‌هایِ عمرِ درخت بر دیواره‌ی کاسه، گواهِ صبوریِ زمین اند.

—

چرا این کاسه، “سفره‌یِ اُنس” است؟
– گرمایِ دست‌ساز: چوبِ گردو، آجیل‌ها را از خشکیِ هوا پنهان می‌کند و تردیِ طلایی‌شان را محفوظ نگه می‌دارد.
– عطرِ خاطره: بویِ کهنه‌چوب، با نمکِ آجیل درمی‌آمیزد و مهمان را به سفره‌هایِ پدربزرگ می‌برد.
– صلابتِ نرم: سنگینیِ ظریفِ آن بر میز، نمادِ اصالتِ میزبانی‌ست.
– سینِ جادویی: آجیل‌ها در آن، رنگین‌تر و شکیل‌تر می‌نمایند؛ گویی طبیعت، زیباترینِ دانه‌هایش را برای این کاسه پس‌انداز کرده.

—

کاربردِ باشکوه:
– سفره‌یِ عید: مرکزِ ثقلِ میزِ پذیرایی، همنشینِ سین‌هایِ هفت‌سین.
– جلوه‌گاهِ قنادی‌هایِ اصیل: ویترینِ مغازه‌ها را با اصالتِ چوب، اشرافی می‌کند.
– هدیه‌یِ پایدار: برای تاجری که “گنجِ واقعی” را در اشیایِ زنده می‌داند.
– نذرِ هنرمندانه: پر از آجیلِ نمک‌گرفته، پیشکش به حرمِ رضوی.

—

«کاسه‌ات همیشه پر باد
از بادامِ امید، پستهٔ خنده، و نخودِ سلامتی!
رگه‌هایِ طلایی‌ات
یادآورِ آن باشند
که گنج‌هایِ زندگی، ساده‌ترین‌هایِند:
مشتی آجیل،
کاسه‌ای چوب،
و دست‌هایی که با تو شریکِ آن می‌شوند…»