قندان چوبی منحنی

وصفِ هنرمندانه:
– انحنایِ مُوسیقی‌وار: هر خمِ چوب، نوازشِ دستِ صنعتگر را در دل دارد؛
از پایه‌یِ کمانی تا لبه‌یِ نرمِ دهانه.
– رقصِ رگه‌ها: خطوطِ طلایی و خاکستریِ چوب گردو،
در پیچ‌وخمِ طراحیِ منحنی، جاری‌تر می‌نمایند؛
گویی نقشِ رودی بر بستر چوب است.
– پوستِ ابریشمی: صیقلِ دست‌ساز، گرمای چوب را محسوس‌تر می‌کند،
تا قند را نه در ظرف، که در کفِ دستانِ طبیعت بگذاری.

—

چرا این انحنا، معنا می‌آفریند؟
– هنرِ تسلیم‌نشدن: نمایشِ نرمشِ چوبِ سخت در برابر خلاقیتِ انسان.
– کاربردی شاعرانه: انحنایِ لبه، قندکشیدن را به حرکتی رقص‌وار تبدیل می‌کند.
– تضادِ گیرا: صلابتِ چوبِ گردو در آغوشِ نرمیِ فرمِ منحنی.
– یادآورِ عناصرِ زنده: پیچشِ رود، خمِ قامتِ درخت زیر برف، یا تندیسِ بدنِ رامشگران.

—

زندگی در فضایِ شما:
– روی میزِ کنار پنجره،
که نورِ صبحگاهی بر انحنایِ آن بغلتد
و سایه‌هایِ نرم بر دیوار بیافکند.
– در طاقچه‌یِ آشپزخانه‌یِ روستیک،
همنشینِ کوزه‌هایِ سفالی و سبزیِ خشک‌بار.
– پیشکش به دوستی که زیباییِ “نرمِ استوار” را می‌فهمد.

—

«قندانِ منحنی،
پاسخی چوبی است به پرسشِ دستان تو:
_”سختی را چگونه باید نوازش داد؟”_
و من اینجا ایستاده‌ام
تا شکری را بردارم
از انحنایی که مرا به نرمی به یادِ تو می‌اندازد…»